Facetten des Niederdeutschen
Schnipsel
INS-Präsident: Weihnachtsgrüße 2016
Leve Maten vunʼt INS, leve Frünnen,
de letzt Monot vunʼt Johr hett anfungen. Is Tied, wat de Greutnissen för dat Fest un de Fiertied op den Weg koomt.
Dit is nu de letzt Wiehnachtsbreef, den ik as Präsident or vörher as Vörsitter schrieben do, dinn anner Johr löppt de Tied för mien Amt af. Bi de neegst Johrsversammeln goh ik vunʼn Hoff.
As ik froogt wöör, wat ik mi as Kandidat opstellen loten dä, heff ik dacht: Dat duert een Legislatur – dinn büst du dor öber weg. Man, dinn hebbt wi een nee Satzung besloten un de Tied weur mitʼt Mol op veer Johren ruttrocken. Ik kloog je nich! Ik segg je man blots, wat weur.
Un ik segg ok, wat dat meerst mi öber de Johren veel Freid mookt hett. Mit de Minschen, de ehr Arbeid för dat INS inʼt Snoorhuus dot, weur dat alle Tied een fründlich, geruhig un gode Tosomenarbeid.
Notürlich is so een Breef ok Gelegenheit, wat ik mi bi all inʼt Huus bedank. Notürlich inʼn Nomen vun dat hele Präsidium. Christiane un Reinhard sünd de Vörstand. All de annern as Claudia Holste inʼt Büro un Henning Goltz in de Bibliothek so as Christel Harasimowitsch un de Ehrenamtsmoten heurt tohoop mit to. Bedankt, bedankt, bedankt!
Inʼt Huus seet ok noch Fro Kleene as een vunʼt IDS, vunʼt Institut för düütsche Sprook, mit dat tohoop wi de groot Ümfroog öber Plattdüütsch in uns Land vörbereid, dörfeuhrt un uttellt hebbt. Dor is je doch mehr Godes bi rutkomen, as vele Lüüd vermoden weurn. Af un an hett je ok al wat inʼt Blatt stohn. Dat weur een Tohooparbeid, wo een blots ʼallerbestʼ to seggen kann! Un wi köönt uns vörstellen, wat wi in tokomen Tieden ok noch inger mit dat IDS tohooparbeiden dot.
Bi dat Präsidium hett dat för dat letzt Johr vun de Legislatur noch eenen Wessel geben müsst: de Hambörger Bernd Reinert hett den Bisitter inʼt Präsidium opgeben un wi hebbt Almut Heibült op dissen Posten wählt, as wi Johrsversammeln harrn. Mit all de Moten weur dat een feine gemeensome Arbeid förʼt Institut. Dinn de Tieden wöörn je nich lichter. Een much ik besünners inʼn Arm nehmen un ehr danken: Dr. Jutta Engbers in dat Duppelamt vun Kass un Juristeree. Dat is eenfach dull, woans de sik insett hett!
Inʼt Freuhjohr un vun Mai op an geev dat Resolutionen, open Brefen un Artikel, Interviews un Snackrunnen, Konferenzen un mehr öber uns INS. Öber Leben un Starben, öber tokomen Tieden, öber Schuld un veel Dummkrom. Vör allen geev dat vele Literaturformen öber uns. Gedichten un Geschichten, lütte un grote, lange un dösige. Un wo wi sunsten uns Goodachten öber Literatur afgeben dot un in Jurys sitt or dor an de Uni öber arbeid – so weur dat nu allens wat öber uns. Sünnerlich, wat wi för Lüüd sünd. Un dinn keum de Snackeree öber Geld. Ok, wat wi dor nich mit ümgohn kunnen, wat wi toveel utgeben harrn, wat wi nich good wirtschaften köönt. Weur nich wohr!
Man ok, winn wi keen Fehlers or man lütt Fehlers mookt hebbt un allens eegens glatt un schier utsehn deit, dinn blifft dor wat an di backen, wat du nich wedder loswarrst. So feuhl sik dat nu al wat linger an.
Un dinn hebbt se (de Geldgebers, de Länner) uns seggt, wat se uns noch bet anʼt Enn vun 2017 leben loten wöllt un dinn schall, wat dat nu öber veer Johrteihnte in Bremen geben hett un geben deit – nich mehr wiederleben. De Hohn un de Existenz warrd uns afdreiht.
„Un nu kummst du!‟ seggt Kuddl Snööf!
Dat geev wedder Konferenzen un Snacken, veel Woter is in de Tied de Werser rünnerlopen. Man, dat süht nich good ut!
Bi Kinner seggt een: „Lüüd mitʼn Willen kriegt wat op de Brillen!‟ Ober in dissen Fall is de so groot as winn sik Frünnen so verteurnt, wat se een den annern nich mehr ankieken möögt un nix mehr to kitten is. De Putt is twei!
„Dat kann je woll nich angohn!‟ seggt uns Frünnen. „Dor mööt jü doch mehr gegenan gohn!‟ seggt anners wecke. „Dat muttst du doch luud inʼt Land bölken!‟
Ober dat is so: Wat een in de Politik nich will, dat will de nich un dat warrd ok nix. Un mit Vernunft un all sowat Godes hett dat nix to kriegen.
So is dat disse Wiehnacht een heel anner Stimmung, de uns inʼt Hart sitt.
Mehr as du minschlich vun uns Lüüd verlangen dörfst, hett sik jeedeen insett un afmaracht, Ideen utbraadt un anʼt Telefon hungen, Tied un Tied verklötert för Papieren un Dokumenten, de dinn doch nich bruukt wöörn. Dat hett as een sworen Klump op Schullern, Rüch, ober ok Hart vun all uns Lüüd legen un hett uns doldrückt.
Un nu köönt wi nich mehr recht krupen un seht mit disse ʼObrigkeitʼ ok keen Chancen mehr.
Wi leevt ober noch. Un nich blots 2017. Wi sünd een Vereen, den du nich eenfach so de Luft afdrücken kannst. Un wi hebbt uns Huus un de Bibliothek un geevt noch langen nich bi!
Un wi hebbt de Maten un all dat Könen un all den goden Willen. Un dat bringt wi ok noch wedder tohoop un wieder.
Blots eerstmol wöllt wi nu Wiehnachten an uns ranloten. Mit all de Lichten, den Smuck un dat gode Eten, mit de Warms meern in de Küll un den hellen Schien inʼn Düüstern.
ʼDor is een Funkeln un ok een Munkelnʼ achter de Dören, bi Jo tohuus, ok in uns lütt Welt.
So loot nu Roh un Freden bi Jo intrecken un loot uns good no 2017 röberkomen, dat al opʼt Süll steiht. Vergneugte Wiehnachten un een godes Johr 2017! „Trotz alledem!‟
wünscht
[Dirk Römmer]